|
ACCOMPAGNER, verbe trans. et verbe pronom. |
[AND : acumpainer ; DÉCT : acompagnier ] |
A1 humain accompagne A2 humain : ...li chevalier (...) l'acompagnierent jusques à Douvres ([FROISS., Chron. D., p.1400, 106]). ...aconvoiier et acompagnier ([FROISS., Chron. D., p.1400, 154]). ...estoit la roine bien acompagnie de dames et de damoiselles ([FROISS., Chron. D., p.1400, 296]). ...leur bataille ["bataillon"] bien ordonnee et acompagnie de gens d'armes et d'archiers ([FROISS., Chron. D., p.1400, 406]). ...vaillans hommes dont il estoit acostés et acompagniés ([FROISS., Chron. D., p.1400, 830]). Est-il seul ou acompaignié ? ([FROISS., Chron. M., XIV, c.1375-1400, 53]). |
A1 s'accompagne avec A2 : ...[les "flagellants"] furent esqumeniiet (...) et par especial le clergié qui avoecques euls estoit et s'acompagnoit ([FROISS., Chron. D., p.1400, 895]). |
Froissart |
Jacqueline Picoche |
|
|